بای بای

 سه شنبه که گذشت با عمه ها و عمو مرتضی رفتیم بوستان ولایت واسه تماشای تئاتر شب افتابی اما به علت اینکه فضای باز بود وهوا کمی سرد و همچنین سروصدای بلند و ترسناک و... امیرعباسی مامانو با خودمون نبردیم امیرعباس موند پیش مامانی(مامان من) به گفته مامانی بهش خیلی خوش گذشته بود براش غذا و شیرگذاشته بودم واسه همین خیالم راحت بود تازه حسابی با خاله جوناشم بازی کرده بود..بعد کلی هم خوابیده بود مامانی برای اینکه من خیالم راحت باشه دایی بیچاره (محمدرضای عزیزم) زود خوابونده بود تا خدایی نکرده حسادتها وشیطنت های کودکانش موجب ازار عباسی نشه.. بیچاره داداش من خیلیم مهربونه اما..

تقریبا ساعت ٥.٣٠ پیش مامانی بود تا ١١.١٥ که اخر اخراش یکم بی حوصله شده بودو دلتنگ من وقتی مامانی درو باز کردو امیرعباسم منو دید به سرعت برق پرید بغلمو خودشو برام لوس کرد یکم بهش شیر دادم بعد اقای امیر عباس که حسابی دوپینگ کرده بود بلند شد و کلی شیطونیو سروصدا کرد..

پ.ن: به لطف زحمات خاله بهاره همون روز امیر عباس بای بای یاد گرفت که توضیحاتش در ادامه مطلبه.

گل پسرم خیلی باهوشه خیلی زود هرکاری که ازش بخواهیمو تکرار میکنه و یاد میگیره الهی فداش شم سه شنبه هم کلی باخاله بهاره و خاله فاطمه بازی کرده بودو بای بای یادگرفته..

نمایی از تماشای خاله شادونه توسط امیرعباس حرفزدناش با اون و بابای هنگام اتمام برنامه: